HISTORIA RASY
3 kwietnia 1899 roku, w Niemczech powstał związek hodowców psów, którego twórcą był Max von Stephanitz. Celem związku był rozwój hodowli psów, które były by odpowiedzią na zainteresowanie wojska i policji zwierzęciem służbowym przeznaczonym do walki z przestępczością i do celów wojskowych.
Zainteresowanie twórców związku wzbudził silny i sprężysty pies w typie owczarka. Nazywał się on Hektor Linksrhein i zainspirowana właśnie tym okazem grupa przyjaciół stworzyła Zrzeszenie dla hodowli owczarków niemieckich (Verein fur Deutsche Schäferhunde), w skrócie zwane Schäferhundverein, czyli SV. Von Stephanitz kupił Hektora i w swojej hodowli nazwał go Horand von Grafrath (od nazwy miejscowości, w której mieściła się jego hodowla). Pies ten był protoplastą dzisiejszego owczarka niemieckiego i zadecydował o dzisiejszym wyglądzie i charakterze tej wspaniałej rasy.
Członkowie związku rozpoczęli poszukiwanie suk, których charakter i budowa odpowiadały protoplaście rasy. Po ich znalezieniu i rozmnożeniu wybierano najlepsze szczenięta, które oceniano później jeszcze raz, po osiągnięciu wieku, kiedy ich temperament i budowa fizyczna mogły zostać właściwie ocenione.
Podstawowym reproduktorem był od początku Horand, a świeżą krew do hodowli wnosiły suki, które zawsze jednak pochodziły z gniazd psów pasterskich. Niestety chów krewniaczy i upodobania części hodowców do dużych psów doprowadziły hodowlę do zejścia z wcześniej wytyczonej ścieżki. Około 1925 roku psy tej rasy stały się wysokie, niezgrabne i zwaliste. Zatraciły płynność ruchu, która była podstawowym założeniem hodowli Stephanitza. Notowano również coraz więcej wad charakteru oraz genetyczne braki w uzębieniu. Już w roku 1922 SV podjęło próbę powrotnego skierowania hodowli na właściwe jej tory. Wprowadzono okresowe kontrole i przeglądy licencyjne dopuszczające konkretne osobniki do rozpłodu. Wydawano też zalecenia i porady dotyczące hodowli.
Zaczątkiem nowej ery w hodowli owczarka niemieckiego była wystawa we Frankfurcie, która odbyła się w roku 1925. W przeddzień wystawy odbyła się, przy zamkniętych drzwiach narada czołowych działaczy związku SV.
W czasie wystawy, w kategorii open, gdzie startować mógł każdy pies, a której celem było wybranie najlepszego owczarka odrzucano każde zwierzę, które miało jakieś wady anatomiczne lub wady charakterologiczne. W finale pozostała bardzo wąska grupa najlepszych osobników. Po kilku godzinach narad podjęto decyzję, że zwycięzcom jest Klodo von Boxberg, który miał się stać protoplastą nowego otwarcia w historii rasy owczarków niemieckich.
Części hodowców wybór ten nie przypadł do gustu, w związku z czym powstały dwie linie hodowli: eksterierowa, zwana też wystawową i użytkowa, czyli pracująca. Psy eksterierowe mają obniżony zad, łukowaty kręgosłup i silne kątowanie. Nie wykazują tak silnej pasji do pracy jak ich kuzyni z linii użykowej, mający mniejsze kątkowanie i prosty kręgosłup. Na wystawach nie mają one szans na najwyższe lokaty, jednakże w konkursach terenowych nie mają sobie równych.
WZORZEC RASY
Wzorzec FCI nr 166/23.03.1991/D
Pochodzenie: Niemcy / 23.03.1991
Klasyfikacja FCI: Grupa 1 - Psy pasterskie i zaganiające / Sekcja 1 - Owczarki z egzaminem pracy
Wykorzystanie: wielostronny pies użytkowy, pasterski i służbowy
Wrażenie ogólne: Owczarek niemiecki jest średniej wielkości, lekko wydłużony, silny i dobrze umięśniony, o suchych kościach i zwartej całej budowie.
Ważne proporcje wymiarowe: Wysokość w kłębie wynosi dla psów 60 cm do 65 cm, a dla suk 55 cm do 60 cm. Długość korpusu przewyższą wymiar wysokości w kłębie o około 10 do 17 %.
Usposobienie: Owczarek niemiecki musi mieć usposobienie wyważone, o silnych nerwach, pewności siebie, absolutnej szczerości i być (poza drażnieniem) całkowicie łagodnym, a do tego czujnym i dającym się szkolić. Musi posiadać odwagę, ciętość i twardość aby być wykorzystanym jako pies do towarzystwa, stróżujący, obronny, służbowy i pasterski.
Głowa: Głowa jest klinowata, odpowiednia do wielkości tułowia (długość około 40 % wysokości w kłębie), bez nadmiernego wyrazu ciężkości ani wydłużenia, w ogólnym wrażeniu sucha i wyraźnie szeroka pomiędzy uszami. Czoło widziane z przodu i z boku jest nieco wypukłe i bez, lub jedynie ze słabo zaznaczoną bruzdą środkową.
Stosunek mózgoczaszki do trzewioczaszki wynosi 50 % do 50 %. Szerokość mózgowioczaszki odpowiada w przybliżeniu długości mózgowioczaszki. Mózgowioczaszka (patrząc od góry) zwęża się równomiernie od uszu aż do nasady nosa ze skośnie przebiegającym, niezbyt silnie wykształconym przełomem czołowym i przechodzi w klinowato przebiegającą trzewioczaszkę (kufę). Szczęka i żuchwa są silnie rozwinięte.
Grzbiet nosa prosty, siodło lub wygarbienie są niepożądane. Wargi są napięte, dobrze przylegające o ciemnym wybarwieniu.
Płytka nosowa: musi być czarna.
Uzębienie: musi być silne, zdrowe i kompletne (42 zęby zgodnie z wzorem zębowym). Owczarek niemiecki ma zgryz nożycowy, tzn. siekacze musza zachodzić za siebie nożycowo od środka, przy czym siekacze szczeki wychodzą nożycowo przed siekacze żuchwy. Zgryz cęgowy, tyłozgryz i przodozgryz są wadliwe, jak również większe przerwy pomiędzy zębami (układ z lukami międzyzębnymi). Wadliwa jest również prosta linia zębowa siekaczy. Kości szczeki muszą być silnie rozwinięte, aby zęby mogły być głęboko osadzone w listwie zębowej.
Oczy: Owczarek niemiecki ma uszy stojące o średniej wielkości, które noszone są prosto i jednakowo skierowane (nie ściągnięte w bok), są one zakończone w szpic i małżowinami ustawione do przodu. Uszy miękkie lub wiszące są wadliwe. Uszy noszone położone przylegająco do tylu w czasie ruchu lub w stanie spoczynku nie są wadliwe.
Szyja: Szyja powinna być silna, dobrze umięśniona i bez nadmiernego nadmiaru skóry (podgardle). Ułożenie pod kątem do korpusu (w poziomie) wynosi ok. 45 %.
Korpus: Górna linia przebiega bez widocznych przerw od nasady szyi poprzez dobrze ukształtowany kłąb i przez całkiem lekko opadający względem poziomu grzbiet aż do lekko opadającego zadu. Grzbiet jest sztywny, silny i dobrze umięśniony. Lędźwie są szerokie, silnie ukształtowane i dobrze umięśnione. Zad powinien być długi i lekko opadający (ok. 23 ° względem linii poziomej) i bez przerywania linii górnej przechodzić w osadzenie ogona.
Pierś: powinna być wyraźnie szeroka, dolna część piersi możliwie długa i wybitna. Głębokość klatki piersiowej powinna wynosić około 45 % do 48 % wysokości w kłębie.
Żebra: powinny wykazywać umiarkowane uwypuklenie, klatka piersiowa beczkowata jest równie wadliwa jak i z płaskimi żebrami.
Ogon: sięga co najmniej do stawu skokowego, jednak nie poza środek śródstopia. Od spodu jest nieco obficiej uwłosiony i noszony jest miękkim łukiem, przy czym w podnieceniu i w ruchu może być noszony bardziej podniesiony, ale jednak nie powyżej linii poziomej. Zabrania się operacyjnych korektur.
Kończyny przednie: Kończyny przednie widziane z boku są proste, widziane z przodu absolutnie równoległe.
Łopatka i ramię są jednakowej długości i poprzez silne umięśnienie ściśle przylegają do korpusu. Kąt łopatki i ramienia wynosi w wypadku idealnym 90°, a z reguły do 110°.
Łokcie zarówno na stój jak i w ruchu nie mogą być ani odstające ani wklęśnięte. Przedramiona widziane z boku są proste i wzajem do siebie absolutnie równoległe, suche i silnie umięśnione. Śródręcze ma długość około 1/3 przedramienia i znajduje się pod kątem 20° do 22° względem niego. Zarówno zbyt skośnie stojące śródręcze (więcej niż 22°) jak i zbyt stromo stojące śródręcze (mniej niż 20°) ogranicza użytkowość, szczególnie w zakresie wytrzymałości.
Łapy kończyn przednich: są okrągławe, dobrze zamknięte i uwypuklone, opuszki twarde, ale nie szorstkie. Pazury silne i o ciemnej barwie.
Kończyny tylne: Kończyny tylne ustawione są nieco do tyłu, przy czym kończyny tylne widziane od tyłu stoją równolegle względem siebie. Udo i podudzie są w przybliżeniu tej samej długości i tworzą kąt około 120°, uda są silne i dobrze umięśnione.
Stawy skokowe są silnie ukształtowane i sztywne, śródstopie stoi pionowo pod stawem skokowym.
Łapy kończyn tylnych: są zwarte, lekko uwypuklone, opuszki twarde
i o ciemnej barwie, pazury silne, uwypuklone i również o ciemnej barwie.
Aparat ruchu: Owczarek niemiecki jest kłusakiem. Kończyny muszą być tak dopasowane do siebie co do długości i kątowania, aby bez znacznej zmiany linii grzbietu kończyny tylne mogły sięgać aż pod tułów, a kończyny przednie powinny równie daleko sięgać w przód. Każda skłonność do przekątowania kończyn tylnych zmniejsza sztywność i wytrzymałość, a zatem użytkowość. Przy prawidłowych proporcjach budowy i kątowania uzyskuje się pokrywający przestrzeń, płasko nad ziemią działający aparat ruchu, który umożliwia wrażenie niezmordowanego ruchu w przód. Przy wysuniętej do przodu głowie i lekko poniesionym ogonie uzyskuje się przy spokojnym kłusie lekko drgającą, ale nie przerywaną linię przebiegającą od szczytów uszu poprzez kark i grzbiet, aż do końca ogona.
Skóra: Skóra jest (luźno) dolegająca, ale jednak bez tworzenia fałd.
Jakość włosa: Prawidłowa okrywa włosowa owczarka niemieckiego to twardy włos z podszerstkiem. Włos okrywowy powinien być możliwie gęsty, właściwie twardy i dobrze przylegający. Na głowie włącznie z wnętrzem uszu, na przednich częściach kończyn, łap i palców nieco dłuższy i gęściejszy. Na tylnych częściach kończyn włos przedłuża się, aż do stawów śródręcza wzgl. do stawów skokowych, na tylnych częściach ud tworzy umiarkowane portki.
Umaszczenie: Czarne z czerwonobrązowym, brązowym, żółtym do jasnoszarego podpalaniem. Czarne lub szare jednobarwne, z szarymi lub ciemniejszymi przesianiami, czarnym czaprakiem i maską. Dopuszczalne, ale niepożądane są nieznaczne, małe białe znamiona na piersi, jak również jasne części wewnętrzne. Płytka nosowa we wszystkich rodzajach umaszczeń musi być czarna. Brak maski, jasny do rażącego kolor oczu oraz jasne do białych znakowań na piersi i częściach wewnętrznych, jasne pazury i czerwoną końcówkę ogona należy oceniać jako braki pigmentacji. Podszerstek wykazuje lekkie szare ubarwienie.
Umaszczenie białe jest niedopuszczalne.
Wielkości / wagi - psy:
Wielkości / wagi - suki:
Jądra: Psy powinny mieć dwa wyraźnie normalnie rozwinięte jądra, które znajdują się całkowicie w worku mosznowym.
Wady: Każda odchyłka od podanych powyżej punktów powinna być uważana za wadę, której ocena powinna być proporcjonalna do stopnia tej odchyłki.
Wady ciężkie: Odchyłki od powyżej opisanych cech rasy, które znacznie zmniejszają użytkowość.
-
Wady uszu: osadzenie uszu nazbyt z boku za nisko, uszy kłapiące, tarczowe ustawienie uszu, uszy nie sztywne.
-
Znaczne braki pigmentu.
-
Znaczne wady w ogólnej zwartości.
Braki zębowe: Wszystkie odchyłki od zgryzu nożycowego i wzoru zębowego, o ile nie chodzi o wady dyskwalifikujące (patrz dalej).
Wady dyskwalifikujące:
-
Słabe usposobienie, psy agresywne i słabe nerwowo
-
Psy z wykazana "ciężką dysplazją"
-
Monorchidy i kryptochidy oraz psy z wyraźnie nierównymi wzgl. skarłowaciałymi jądrami
-
Psy ze zniekształconymi uszami wzgl. wadami ogona.
-
Psy zdeformowane, ułomne
-
Psy z brakami zębowymi:
* 1 raz przedtrzonowiec 3 i inny ząb
* 1 kieł
* 1 przedtrzonowiec 4
* 1 trzonowiec 1 wzgl. Trzonowiec 2
* łącznie 3 lub więcej zębów.
-
Psy z brakami żuchwy:
* tyłozgryz większy niż 2 mm
* przodozgryz
* zgryz cęgowy w całym obszarze siekaczy
-
Psy niedorośnięte, lub przerośnięte o więcej niż 1 cm
-
Albinizm
-
Kolor włosów biały (także przy ciemnych oczach i pazurach)
-
Włos kosmaty (długi, miękki nie ściśle przylegający włos okrywowy z podszerstkiem, chorągiewki na uszach i kończynach, puszyste portki i puszysty ogon z tworzeniem chorągiewki u dołu)
-
Włos długi (długi, miękki włos kryjący bez podszerstka, najczęściej dzielący się na środku grzbietu, chorągiewki na uszach i kończynach i na ogonie).
źródło: http://owczarek.rasowypies.info
|
