HISTORIA RASY

          Alaskan Malamute zawdzięcza swe istnienie ludowi mieszkającemu na obszarach Kanady, Stanów Zjednoczonych i Rosji, w lodowym świecie rozciągającym się od Cieśniny Beringa, aż po fiordy Wschodniej Grenlandii. Lud ten to Inuici.
Przed 35 tysiącami lat ludzie migrowali z Centalnej Azji i przekroczyli Cieśninę Beringa. 
Z nimi migrowały psy w typie szakala. Psy te krzyżowano z arktycznymi wilkami i na przestrzeni wieków dały one początek charakterystycznym rasom północnym w typie malamuta. Charakteryzowały je szorstkie, kudłate futro, zakręcony nad grzbietem ogon i szpiczaste pyski.
Ludziom żyjącym na tych mroźnych obszarach, bez dostępu jakiejkolwiek technologii towarzyszyły ich psy, za pomocą których polowali, tropili zwierzynę i przemieszczali się, choć nie znano wtedy jeszcze sań to korzystano z dwóch żerdzi których końce łączono nad grzbietem psa.
           Kiedy ludy dalekiej północy zasiedliły określony obszar, zaczęły hodować psy o określonych potrzebnych im cechach i temperamencie. Zaczęły pojawiać się pewne wzorce i tak lud zwany Malehmiuci wyselekcjonował psy silne, wytrzymałe, które potrafiły pracować przy bardzo oszczędnym wyżywieniu. Lud ten za pomocą tych psów polował i przemieszczał się, kiedy zaczynało brakować pożywienia pokonując przy tym dość duże obszary. Psy te przemieszczając dobytek nie musiały być szybkie, bowiem poruszały się wraz z ich panami. Były za to bardzo wytrwałe i silne.
Inuici Mahlemut zasiedlili obszary w pobliżu Kotzebue Sound w północno-zachodnej części Alaski. Tam właśnie powstała ta wspaniała rasa. Psy Alaska malamute spotykano też bardziej na południe blisko wybrzeża.
          Alaska malamute były przyjazne wobec człowieka, ale nie wobec innych psów. Często walczyły o pożywienie, o przywództwo w stadzie o suki. Takie walki często kończyły się tragicznie dla jednego z psów. Dodatkowo psy uważane były za pożywienie i w ciężkich sytuacjach kończyły jako pokarm dla ludzi i innych psów. Przeżywały osobniki najsilniejsze, a średnia długość życia nie przekraczała 7 lat. Dodatkowo Mahlemuci zabijali i zjadali psy agresywne w stosunku do ludzi, stąd dziś niezwykła ich łagodność w stosunku do człowieka.
Część psów kastrowano, aby nie wszczynały bójek, jadły też mniej i lepiej pracowały, a do hodowli przeznaczano tylko młode silne i pracowite osobniki. Kiedy wybuchła gorączka złota w 1896r. poszukiwacze zaczęli potrzebować silnych psów do pracy i przenoszenia ładunków. Koszt takiego zaprzęgu był bardzo duży około 1500$ za zaprzęg i 500$ za dobrego psa.

          Rasę zatwierdzona została przez ACK w 1935 roku, w tym samym w którym powstał „Alaskan Malamute Club of America”.


WZORZEC RASY

FCI 243 Kraj pochodzenia : USA Użytkowanie: pies zaprzęgowy 
Klasyfikacja FCI: grupa V - psy nordyckie i psy ras pierwotnych 
Sekcja I - psy zaprzęgowe; bez prób pracy

CHARAKTERYSTYKA

Alaskan Malamute (AM) jest największym i najsilniejszym z wszystkich psów zaprzęgowych, potężnym i mocno zbydowanym. Ma głęboką i szeroką klatkę piersiową oraz dobrze umięśniony tułw. Sprawia wrażenie dumnego i taki właśnie jest - głowę trzyma wzniesioną, a jego migdałowego kształtu, ciemne, skośnie osadzone oczy zdradzają stałą czujność i wielką inteligencję. Głowa malamuta jest szeroka, uszy niewielkie, stojące, trójkątne, szeroko osadzone. Szata malamuta jest obfita, gęsta i dwuwarstwowa: składa się z wełnistego, miękkiego podszerstka i sztywnego nieco dłuższego włosa okrywowego. To dwuwarstwowe futro jest doskonałym izolatorem - zimą chroni przed mrozem, a latem przed przegrzaniem. Umaszczenie malamutów jest bardzo różne: od białego (jedyny dopuszczalny jednolity kolor), poprzez srebrny aż do ciemnoszarego, rudo-biały oraz czarno-biały. Ogon obficie owłosiony noszony jest nad grzbietem i ma wygląd puszystej falującej kity-pióropusza. Pomimo masywnej budowy ciała w ruchu malamut powinien być sprężysty i zwinny. Patrząc na niego powinniśmy mieć świadomość ogromnej siły i wytrzymałości tego psa.

PROPORCJE CIAŁA

Głębokość klatki piersiowej, której najniższy punkt znajduje się za przednimi łapami, na wysokości łokci, wynosi prawie tyle, co połowa wysokości psa w kłębie. Długość tułowia jest większa niż wysokość psa w kłębie.

TEMPERAMENT

Alaskan Malamute nie jest psem jednego właściciela i jednakowym uczuciem darzy wszystkie osoby, w towarzystwie których mieszka. Jest psem przyjacielskim, bardzo towarzyskim, wesołym i skorym do zabawy. Jest wspaniałym towarzyszem dla dzieci i cierpliwie znosi ich "pieszczoty". Ma ogromne zdolności przystosowawcze i równie dobrze czuje się na podwórku, co w domowych pieleszach. Nade wszystko uwielbia ruch w postaci nie tyle szybkiego i intensywnego biegu, co lekkiego truchtu z obciążeniem. 

GŁOWA

Szeroka, głęboka i proporcjonalna do wielkości psa. Szlachetna w wyrazie.

CZASZKA

Szeroka i umiarkowanie zaokrąglona pomiędzy uszami, zwęża się i spłaszcza na szczycie. Pomiędzy oczami znajduje się lekka bruzda. Górne linie czaszki i kufy lekko załamują się w dół do linii prostej, gdzie się łączą. Stop jest niezbyt stromy, ale dobrze zaznaczony.

NOS

W kolorze szaty, tzn przy umaszczeniu wilczastym i czarno-białym nos, wargi i obwódki oczu są czarne, przy umaszczeniu brązowym - brązowe, przy umaszczeniu białym jasnobrązowe do cielistego. We wszystkich umaszczeniach dopuszczalny jest tzw. "nos śnieżny".

KUFA

Duża i masywna w proporcji do wielkości czaszki, lekko zwęża się i spłyca od miejsca, gdzie łączy się z czaszką do nosa. Wargi są ściśle przylegające, policzki umiarkowanie płaskie.

UZĘBIENIE

Szczęki mocne, szerokie, z dużymi zębami. Zarys szczęk nożycowy, zarówno przodozgryz jak i tyłozgryz są wadą dyskwalifikującą.

OCZY

Skośnie osadzone, brązowe, migdałowego kształtu, średniej wielkości. Oczy koloru niebieskiego są wadą dyskwalifikującą.

USZY

Średniej wielkości, małe w proporcji do głowy. Są trójkątne, stojące, szerokie u nasady, mięsiste, gęsto owłosione, lekko zaokrąglone na końcach. Powinny być osadzone szeroko na tylnej części czaszki.

SZYJA

Umiarkowanie długa, szeroka, mocna z wyraźną futrzaną kryzą.
 
TUŁÓW

Zwarty, nie za krótki, ale też nie przesadnie długi, bez oznak nadwagi, dobrze umięśniony.

GRZBIET

Linia grzbietu powinna być prosta, lekko opadająca od kłębu w kierunku bioder. Lędźwie niezbyt długie, silne i dobrze umięśnione.

KLATKA PIERSIOWA

Szeroka, głęboka, pojemna, dobrze rozwinięta i umięśniona. Proporcjonalnie jej głębokość powinna stanowić mniej więcej połowę wysokości psa w kłębie.

OGON

Osadzony na umiarkowanej wysokości, jest przedłużeniem linii kręgosłupa. Powinien być dość obficie owłosiony i puszysty. Gdy pies jest w ruchu ogon powiewa na kształt falującego pióropusza. W spoczynku ogon może leżeć na grzbiecie lub swobodnie zwisać. Nie może być ani załamany, ani zbyt ciasno zawinięty, ani zbyt krótko owłosiony. 

KOŃCZYNY PRZEDNIE

mają grubą kość i są dobrze umięśnione , oglądane z przodu są mocne i proste. Łopatki umiarkowanie ukośne. Śródręcza krótkie, mocne i lekko od siebie.

KOŃCZYNY TYLNE

oglądane od tyłu w statyce i w ruchu są ściśle w jednej linii za przednimi kończynami. Nie powinny być ani zbyt wąsko ustawione ani zbyt szeroko rozstawione. U szczeniąt możliwe wilcze pazury należy usunąć zaraz po urodzeniu. Uda mocne i dobrze umięśnione, stawy skokowe umiarkowanie kątowane.

ŁAPA

Mocna, szeroka, typu "rakieta śnieżna". Wyposażona w grube, twarde poduszki, sprawia wrażenie wytrzymałej i zwartej. Pazury są grube i mocne. Cała łapa jest obficie owłosiona. Owłosienie występuje również pomiędzy poduszkami.

RUCH

Ruch malamuta powinien być zwinny, sprężysty i nie sprawiający wrażenia wysiłku. Kończyny oglądane od przodu i od tyłu poruszają się ściśle w jednej linii, ani zbyt wąsko ani zbyt szeroko. W szybkim kłusie łapy zbliżają się ku osi ciała.